Sakramenty

Sakramenty są „skutecznymi znakami łaski, ustanowionymi przez Chrystusa i powierzonymi Kościołowi. Przez te znaki jest nam udzielane życie Boże” (KKK 1131). Innymi słowy, sakrament jest świętym i widocznym znakiem utworzonym przez Jezusa i danym nam jako łaska, niezasłużony dar od Boga (zob. też KKK 1084). Chrystus był obecny podczas powstania wszystkich sakramentów, które rozpoczął dwa tysiące lat temu. Jezus jest również obecny za każdym razem, kiedy sakrament jest sprawowany. Kościół katolicki sprawuje wszystkie siedem sakramentów zainicjowanych przez Chrystusa, czyli: chrzest, bierzmowanie, Eucharystię, pokutę, namaszczenie chorych, sakrament kapłaństwa i małżeństwa. Katechizm Kościoła Katolickiego tłumaczy, że „Sakramenty te obejmują wszystkie etapy i wszystkie ważne momenty życia chrześcijanina: sprawiają narodzenie i rozwój chrześcijańskiego życia wiary, uzdrowienie i dar posłania” (KKK 1210).

Pytania

Dlaczego Kościół katolicki chrzci niemowlęta?

Kościelna praktyka chrzczenia niemowląt wynika z nauczań Kościoła dotyczących grzechu pierworodnego i chrztu. Po grzechu Adama i Ewy w ogrodzie rajskim, wszystkie osoby rodzą się naznaczone grzechem pierworodnym ze względu na naszą upadłą naturę ludzką. Poprzez dar łaski w chrzcie, Bóg obmywa to znamię grzechu pierworodnego, dzięki czemu stajemy się częścią Jego rodziny i otrzymujemy życie wieczne. Dzieci, które rodzą się z plamą grzechu pierworodnego, również potrzebują chrztu, aby zostały uwolnione od niewoli grzechu pierworodnego i stały się dziećmi Bożymi. Nasz kochający Bóg Ojciec nie chce odmawiać swojej miłości i łaski komukolwiek, również dzieciom. Chrzest wymaga otwartości. „Gdyby Kościół i rodzice nie dopuszczali dziecka do chrztu zaraz po urodzeniu, pozbawialiby je bezcennej łaski stania się dzieckiem Bożym” (KKK 1250). (CCC 1250).
Mam znajomego, który twierdzi, że chrzest jest aktem symbolicznym, który nie ma nic wspólnego ze zbawieniem. Co mu odpowiedzieć?

Odpowiedź jest prosta. Wystarczy mu pokazać, co jest napisane w Piśmie Świętym. Po pierwsze, nigdzie w Biblii nie jest napisane, że chrzest jest czymś wyłącznie „symbolicznym”. Takie rozumienie po prostu nie istnieje. Po drugie, zobaczmy, co nam na ten temat mówi Pismo Święte. W Ez 36, 25-27 jest napisane: „pokropię was czystą wodą, abyście się stali czystymi, i oczyszczę was od wszelkiej zmazy i od wszystkich waszych bożków. I dam wam serce nowe i ducha nowego tchnę do waszego wnętrza, odbiorę wam serce kamienne, a dam wam serce z ciała. Ducha mojego chcę tchnąć w was i sprawić, byście żyli według mych nakazów i przestrzegali przykazań, i według nich postępowali”.

Starym Testamencie mamy zapowiedź chrztu z Nowego Testamentu. Zobaczmy, czy to co jest napisane w Nowym Testamencie jest zgodne z tym, co przeczytaliśmy w Księdze Ezechiela. Dz 2, 38: „Nawróćcie się – powiedział do nich Piotr – i niech każdy z was ochrzci się w imię Jezusa Chrystusa na odpuszczenie grzechów waszych, a weźmiecie w darze Ducha Świętego”. Zauważ, że nie ma tutaj żadnego języka symbolicznego! W Księdze Dziejów Apostolskich jest napisane: „niech każdy z was ochrzci się w imię Jezusa Chrystusa… na odpuszczenie grzechów waszych, a weźmiecie w darze Ducha Świętego”. W Księdze Ezechiela zaś jest napisane: „Ducha mojego chcę tchnąć w was”. Widzisz, jak Bóg w Starym Przymierzu przygotowywał nas na to, co nam daje w Nowym Testamencie? Dz 22, 16: „Dlaczego teraz zwlekasz? Ochrzcij się i obmyj z twoich grzechów…” 1 Kor 12, 13: „Wszyscyśmy bowiem w jednym Duchu zostali ochrzczeni, [aby stanowić] jedno Ciało…” O jakie Ciało chodzi? O Ciało Chrystusa. 1 P 3,21: „Teraz również zgodnie z tym wzorem ratuje was ona we chrzcie…”.

Pismo Święte nie potwierdza niekatolickiego poglądu, że chrzest jest czymś symbolicznym. Biblia w sposób bardzo jasny i bezpośredni wspiera katolickie nauczanie, że chrzest nas zbawia, czyni nas członkami Ciała Chrystusa i obmywa nas z grzechów, a ponadto poprzez chrzest otrzymujemy Ducha Świętego. Dokładnie takie jest nauczanie Kościoła katolickiego!
Dlaczego katolicy spowiadają się ze swoich grzechów księdzu, a nie bezpośrednio Bogu?

Szybka odpowiedź brzmi, że po prostu tak chciał Pan Bóg. W Jk 5, 16 Bóg, poprzez Pismo Święte, nakazuje nam: „wyznawajcie zatem sobie nawzajem grzechy”. Zauważ, że w Piśmie Świętym nie jest napisane, byśmy spowiadali się ze swoich grzechów prosto i bezpośrednio do Boga, lecz sobie nawzajem. W Mt 9, 6 Chrystus mówi nam, że Bóg Ojciec dał Mu władzę odpuszczania grzechów. Dalej w tym rozdziale Ewangelii wg św. Mateusza jest napisane, że tę władzę Bóg „udzielił ludziom” (liczba mnoga). Pierwszą rzecz, którą Jezus mówi do zgromadzonych uczniów w noc Jego zmartwychwstania w J 20, 21-23 to: “Pokój Wam! Jak Ojciec Mnie posłał, tak Ja was posyłam”.

W jaki sposób Bóg Ojciec wysłał Jezusa? Przed chwilą przeczytaliśmy w Mt 9, że Bóg Ojciec dał Jezusowi władzę przebaczania grzechów na ziemi. Teraz Jezus wysyła Swoich uczniów tak, jak Bóg Ojciec wysłał Jego. W związku z tym jaką władzę Jezus daje Swoim uczniom, kiedy ich wysyła? Z władzą przebaczania grzechów. W razie gdyby tego nie zrozumieli, w J 20:22-23 jest napisane: „Po tych słowach tchnął na nich i powiedział im: «Weźmijcie Ducha Świętego! Którym odpuścicie grzechy, są im odpuszczone, a którym zatrzymacie, są im zatrzymane»”. Dlaczego Jezus dałby swoim Apostołom władzę przebaczania grzechów, gdyby nie oczekiwał, że ludzie będą się im spowiadać? Jak mogli oni przebaczać grzechy lub nie, jeśli nikt by się im z nich nie spowiadał?

Więcej informacji

Ciekawe linki

Fragmenty Pisma Świętego

Ewangelia według św. Mateusza 28, 19
Idźcie więc i nauczajcie wszystkie narody, udzielając im chrztu w imię Ojca i Syna, i Ducha Świętego.

Ewangelia według św. Jana 3, 5
Jezus odpowiedział: «Zaprawdę, zaprawdę, powiadam ci, jeśli się ktoś nie narodzi z wody i z Ducha, nie może wejść do królestwa Bożego.

Ewangelia według św. Marka 19, 14
Kto uwierzy i przyjmie chrzest, będzie zbawiony; a kto nie uwierzy, będzie potępiony.

Ewangelia według św. Mateusza 19, 14
Lecz Jezus rzekł: «Dopuśćcie dzieci i nie przeszkadzajcie im przyjść do Mnie; do takich bowiem należy królestwo niebieskie».

Ewangelia według św. Mateusza 18, 14
Tak też nie jest wolą Ojca waszego, który jest w niebie, żeby zginęło jedno z tych małych.

Podstawy biblijne sakramentu pokuty

2 List do Koryntian 5, 18
Wszystko zaś to pochodzi od Boga, który pojednał nas z sobą przez Chrystusa i zlecił na posługę jednania.

List św. Jakuba 5, 18
I znów błagał, i niebiosa spuściły deszcz, a ziemia wydała swój plon.

Dzieje Apostolskie 19, 18
Przychodziło też wielu wierzących, wyznając i ujawniając swoje uczynki.

Dzieje Apostolskie 18, 16-17
I wypędził ich z sądu. A wszyscy , schwyciwszy przewodniczącego synagogi, Sostenesa, bili go przed sądem, lecz Galliona nic to nie obchodziło.

Dzieje Apostolskie 19, 6
A kiedy Paweł włożył na nich ręce, Duch Święty zstąpił na nich. Mówili też językami i prorokowali.

Ewangelia według św. Marka 6, 13
Wyrzucali też wiele złych duchów oraz wielu chorych namaszczali olejem i uzdrawiali.

List św. Jakuba 5, 14
Pasterze zaś uciekli i rozpowiedzieli to w mieście i po zagrodach, a ludzie wyszli zobaczyć, co się stało.

Katechizm Kościoła Katolickiego

MISTERIUM PASCHALNE
W SAKRAMENTACH KOŚCIOŁA

1113 Całe życie liturgiczne Kościoła koncentruje się wokół Ofiary eucharystycznej i sakramentów. W Kościele jest siedem sakramentów: chrzest, bierzmowanie (chryzmacja), Eucharystia, pokuta, namaszczenie chorych, sakrament święceń, małżeństwo. W niniejszym artykule zostanie omówione to co jest wspólne siedmiu sakramentom z doktrynalnego punktu widzenia. To, co jest wspólne sakramentom z punktu widzenia celebracji, zostanie przedstawione w rozdziale drugim, a to, co odnosi się do poszczególnych sakramentów, będzie przedmiotem działu drugiego.

I. Sakramenty Chrystusa

1114 “Opierając się na nauczaniu Pisma świętego, na tradycjach apostolskich… i na zgodnym zdaniu Ojców”, wyznajemy, że “wszystkie sakramenty Nowego Przymierza zostały ustanowione przez Jezusa Chrystusa”.

1115 Słowa i czyny Jezusa już w czasie Jego życia ukrytego i misji publicznej miały charakter zbawczy. Uprzedzały one moc Jego Misterium Paschalnego. Zapowiadały i przygotowywały to, czego miał On udzielić Kościołowi po wypełnieniu się wszystkiego. Misteria życia Chrystusa są podstawą tego, czego Chrystus udziela teraz przez szafarzy swojego Kościoła w sakramentach, ponieważ “to, co było widzialne w naszym Zbawicielu, przeszło do Jego misteriów”.

1116 Sakramenty będące “mocami, które wychodzą” z zawsze żywego i ożywiającego Ciała Chrystusa, oraz działaniami Ducha Świętego urzeczywistnianymi w Jego Ciele, którym jest Kościół, są “arcydziełami Bożymi” w nowym i wiecznym Przymierzu.

II. Sakramenty Kościoła

1117 Kościół za pośrednictwem Ducha, który prowadzi go “do całej prawdy” (J 16, 13), stopniowo rozpoznawał ten skarb otrzymany od Chrystusa i dokładnie określił sposób “udzielania” go, podobnie jak to czynił w odniesieniu do kanonu Pisma świętego i nauki wiary jako wierny “szafarz” misteriów Bożych. W ten sposób Kościół uznał w ciągu wieków, że wśród jego obrzędów liturgicznych jest siedem, które są we właściwym sensie sakramentami ustanowionymi przez Chrystusa.

1118 Sakramenty są “sakramentami Kościoła” w podwójnym znaczeniu: są sakramentami “przez Kościół” i “dla Kościoła”. Są one sakramentami “przez Kościół”, ponieważ jest on sakramentem działania Chrystusa, który dokonuje w nim swego dzieła dzięki posłaniu Ducha Świętego. Są one także “dla Kościoła”, będąc “sakramentami, które budują Kościół”, ponieważ ukazują i udzielają ludziom, zwłaszcza w Eucharystii, tajemnicę komunii Boga Miłości, Jednego w Trzech Osobach.

1119 Kościół, tworząc z Chrystusem-Głową “jakby jedną osobę mistyczną”, działa w sakramentach jako “organicznie ukształtowana natura społeczności kapłańskiej”. Przez chrzest i bierzmowanie lud kapłański staje się zdolny do celebracji liturgii; oprócz tego niektórzy wierni “odznaczani są przez święcenia kapłańskie, ustanawiani są w imię Chrystusa, aby karmili Kościół słowem i łaską Bożą”.

1120 Posługa święceń, czyli kapłaństwo urzędowe, służy kapłaństwu chrzcielnemu. Zapewnia ona, że w sakramentach działa Chrystus przez Ducha Świętego dla Kościoła. Zbawcze posłanie powierzone przez Ojca Jego Synowi wcielonemu zostaje powierzone Apostołom, a przez nich ich następcom. Otrzymują oni Ducha Jezusa, by działać w Jego imieniu i w Jego osobie (in persona Christi). W ten sposób szafarz wyświęcony stanowi więź sakramentalną, która łączy czynność liturgiczną z tym, co powiedzieli i uczynili Apostołowie, a przez nich z tym, co powiedział i uczynił Chrystus – źródło i fundament sakramentów.

1121 Trzy sakramenty: chrzest, bierzmowanie i sakrament święceń kapłańskich, oprócz tego, że udzielają łaski, wyciskają charakter sakramentalny (czyli “pieczęć”), przez który chrześcijanin uczestniczy w kapłaństwie Chrystusa i należy do Kościoła, odpowiednio do swego stanu i pełnionych funkcji. To upodobnienie do Chrystusa i Kościoła, urzeczywistniane przez Ducha Świętego, jest nieusuwalne; pozostaje ono w chrześcijaninie na zawsze jako pozytywna dyspozycja do przyjęcia łaski, jako obietnica i zapewnienie opieki Bożej oraz powołanie do kultu Bożego i służby Kościołowi. Sakramenty te nie mogą więc nigdy być powtórzone.

III. Sakramenty wiary

1122 Chrystus posłał swoich Apostołów, by głosili “w imię Jego… nawrócenie i odpuszczenie grzechów wszystkim narodom” (Łk 24, 47). “Nauczajcie wszystkie narody, udzielając im chrztu w imię Ojca i Syna, i Ducha Świętego” (Mt 28, 19). Polecenie udzielania chrztu, a więc posłanie sakramentalne, jest zawarte w nakazie głoszenia Ewangelii, ponieważ sakrament jest przygotowywany przez słowo Boże i wiarę, będącą zgodą na to słowo:

Lud Boży jednoczy się przez słowo Boga żywego… Głoszenie słowa wymagane jest do samej posługi sakramentów, ponieważ są to sakramenty wiary, która rodzi się ze słowa i nim się karmi.

1123 “Celem sakramentów jest uświęcenie człowieka, budowanie mistycznego Ciała Chrystusa, a wreszcie oddawanie czci Bogu. Jako znaki, mają one także pouczać. Sakramenty wiarę nie tylko zakładają, lecz za pomocą słów i rzeczy dają jej wzrost, umacniają ją i wyrażają. Słusznie więc nazywają się sakramentami wiary.

1124 Wiara Kościoła poprzedza wiarę wierzącego, który jest wezwany do przylgnięcia do niej. Gdy Kościół celebruje sakramenty, wyznaje wiarę otrzymaną od Apostołów. Wyraża to dawna zasada: lex orandi, lex credendi (lub: legem credendi lex statuat supplicandi, według Prospera z Akwitanii, V wiek). Prawo modlitwy jest prawem wiary; Kościół wierzy tak, jak się modli. Liturgia jest elementem konstytutywnym świętej i żywej Tradycji.

1125 Z tego powodu żaden obrzęd sakramentalny nie może być zmieniany ani poddawany manipulacji przez szafarza czy przez wspólnotę. Nawet najwyższy autorytet w Kościele nie może dowolnie zmieniać liturgii; może to czynić jedynie w posłuszeństwie wiary i w religijnym szacunku dla misterium liturgii.

1126 Ponadto, ponieważ sakramenty wyrażają i rozwijają jedność wiary w Kościele, lex orandi jest jednym z istotnych kryteriów dialogu, który dąży do przywrócenia jedności chrześcijan.

IV. Sakramenty zbawienia

1127 Sakramenty godnie celebrowane w wierze udzielają łaski, którą oznaczają. Są one skuteczne, ponieważ działa w nich sam Chrystus: to On chrzci, to On działa w sakramentach, aby udzielać łaski, jaką oznacza sakrament. Ojciec zawsze wysłuchuje modlitwy Kościoła swego Syna, który to Kościół w epiklezie każdego sakramentu wyraża swoją wiarę w moc Ducha Świętego. Jak ogień przemienia w siebie wszystko, czego dotknie, tak Duch Święty przekształca w życie Boże to, co jest poddane Jego mocy.

1128 Taki jest sens stwierdzenia Kościoła, że sakramenty działają ex opere operato (dosłownie: “przez sam fakt spełnienia czynności”), czyli mocą zbawczego dzieła Chrystusa, dokonanego raz na zawsze. Wynika stąd, że “sakrament urzeczywistnia się nie przez sprawiedliwość człowieka, który go udziela lub przyjmuje, lecz przez moc Bożą”. W chwili, gdy sakrament jest celebrowany zgodnie z intencją Kościoła, moc Chrystusa i Jego Ducha działa w nim i przez niego, niezależnie od osobistej świętości szafarza. Skutki sakramentów zależą jednak także od dyspozycji tego, kto je przyjmuje.

1129 Kościół naucza, że dla wierzących sakramenty Nowego Przymierza są konieczne do zbawienia. “Łaska sakramentalna” jest łaską Ducha Świętego, udzieloną przez Chrystusa i właściwą każdemu sakramentowi. Duch uzdrawia i przemienia tych, którzy przyjmują sakrament, upodabniając ich do Syna Bożego. Owocem życia sakramentalnego jest to, że Duch przybrania za synów przebóstwia wiernych, w żywy sposób jednocząc ich z jedynym Synem, Zbawicielem.

V. Sakramenty życia wiecznego

1130 Kościół celebruje misterium swego Pana, “aż przyjdzie”, aby “Bóg był wszystkim we wszystkich” (1 Kor 11, 26; 15, 28). Od czasów apostolskich liturgia kieruje się do swego celu przez wzywanie Ducha w Kościele: “Marana tha!” (1 Kor 16, 22). Liturgia uczestniczy w ten sposób w pragnieniu Jezusa: “Gorąco pragnąłem spożyć tę Paschę z wami… aż się spełni w Królestwie Bożym” (Łk 22, 15-16). W sakramentach Chrystusa Kościół otrzymuje już zadatek swego dziedzictwa, uczestniczy już w życiu wiecznym, “oczekując błogosławionej nadziei i objawienia się chwały wielkiego Boga i Zbawiciela naszego, Jezusa Chrystusa” (Tt 2, 13). “A Duch i Oblubienica mówią: <>… Przyjdź, Panie Jezu!” (Ap 22, 17. 20).

Święty Tomasz streszcza różne aspekty znaku sakramentalnego w następujący sposób: “Sakrament jest znakiem, który przypomina to, co było wcześniej, a mianowicie mękę Chrystusa; który uwidacznia to, co dokonuje się w nas przez mękę Chrystusa, a mianowicie łaskę; jest znakiem profetycznym, to znaczy zapowiadającym przyszłą chwałę”.

W skrócie

1131 Sakramenty są skutecznymi znakami łaski, ustanowionymi przez Chrystusa i powierzonymi Kościołowi. Przez te znaki jest nam udzielane życie Boże. Obrzędy widzialne, w których celebruje się sakramenty, oznaczają i urzeczywistniają łaski właściwe każdemu sakramentowi. Przynoszą one owoc w tych, którzy je przyjmują z odpowiednią dyspozycją.

1132 Kościół celebruje sakramenty jako wspólnota kapłańska, której strukturę tworzy kapłaństwo chrzcielne i kapłaństwo urzędowe.

1133 Duch Święty przygotowuje do sakramentów przez słowo Boże i wiarę, która przyjmuje słowo w sercach dobrze do tego usposobionych. Sakramenty umacniają zatem i wyrażają wiarę.

1134 Owoc życia sakramentalnego ma równocześnie charakter osobowy i eklezjalny. Z jednej strony tym owocem dla każdego wiernego jest życie dla Boga w Chrystusie Jezusie, a z drugiej strony – dla Kościoła jest nim wzrost w miłości oraz w jego posłaniu dawania świadectwa.

SIEDEM SAKRAMENTÓW KOŚCIOŁA

1210 Sakramenty Nowego Prawa zostały ustanowione przez Chrystusa. Jest ich siedem: chrzest, bierzmowanie, Eucharystia, pokuta, namaszczenie chorych, sakrament święceń i małżeństwo. Sakramenty te obejmują wszystkie etapy i wszystkie ważne momenty życia chrześcijanina: sprawiają narodzenie i rozwój chrześcijańskiego życia wiary, uzdrowienie i dar posłania. Widać w tym pewne podobieństwo, jakie istnieje między etapami życia naturalnego a etapami życia duchowego.

1211 Idąc za tą analogią, Katechizm przedstawi najpierw trzy sakramenty wtajemniczenia chrześcijańskiego (rozdział pierwszy), następnie sakramenty uzdrowienia (rozdział drugi) i wreszcie sakramenty służące komunii i posłaniu wiernych (rozdział trzeci). Nie jest to oczywiście jedyny możliwy porządek, ale pozwala on dostrzec, że sakramenty tworzą pewną strukturę, w której każdy z nich ma swoje żywotne miejsce. W tej strukturze Eucharystia zajmuje wyjątkowe miejsce jako “sakrament sakramentów”: “Wszystkie inne sakramenty są skierowane do niej jak do swego celu”.

SAKRAMENTY WTAJEMNICZENIA CHRZEŚCIJAŃSKIEGO: CHRZEST, BIERZMOWANIE I EUCHARYSTIA

SAKRAMENTY UZDROWIENIA: SAKRAMENT POKUTY I POJEDNANIA, NAMASZCZENIE CHORYCH

SAKRAMENTY W SŁUŻBIE KOMUNII: ŚWIĘCENIA (KAPŁAŃSTWO), MAŁŻEŃSTWO

Ojcowie Kościoła

Polecane książki

Diane Jenkins. “Tajemnicze znaki. 10 opowiadań o sakramentach”

Jak wytłumaczyć nastolatkom znaczenie siedmiu sakramentów – tajemniczych znaków łaski Bożej – i nie zanudzić ich przy tym trudną teologią? To zadanie udało się autorce książki, Diane Jenkins. Każde opowiadanie to historia z życia wzięta, której bohaterowie na swój sposób odkrywają znaczenie i wartość sakramentów świętych. Śledząc ich losy, każdy przypomni sobie, w jaki sposób sakramenty odnawiają i wzmacniają naszą relację z Panem Bogiem. Na końcu każdego opowiadania znajdziemy pytania zachęcające do refleksji i dyskusji.

O. Leon Knabit OSB. “Sakramenty. I co z tego?”

Zapis rozmów ojca Leona Knabita OSB z młodymi zbuntowanymi, opornymi, niewierzącymi i tym podobnymi – na temat sakramentów, Kościoła, życia…

Mnich nie boi się żadnych pytań i nie twierdzi, że zna odpowiedź na wszystkie pytania. Ale na wiele pytań ma odpowiedź, nierzadko zaskakującą… Opowiada też ciekawe historie z własnego życia…

Czy Pan Bóg interesuje się drobiazgami? Tak, bo dla wielkiej miłości nie ma rzeczy małych. Pan Jezus nigdy nie powiedział: “Ojej, jak was mało!”. Przeciwnie. Mówił: “Nie lękaj się, mała trzódko i idźcie na cały świat”. “Trzeba dawać, żeby była miłość, i trzeba brać, żeby była pokora”.

Jeśli jest tylko dawanie, to rodzi się arogancja i chamstwo, a jeśli jest tylko branie, to może zrodzić się podłość.

Do przyjęcia sakramentu bierzmowania powinno się przygotowywać tylko te osoby, które chcą go przyjąć, a nie «całą klasę». Nie można bierzmować wszystkich, bo wtedy może się zdarzyć, że bierzmuje się też ludzi właściwie niewierzących.

Nie wolno uprawiać lipy! Niestety często na bierzmowaniu kończy się formacja chrześcijańska człowieka, kończy się jego kontakt z Kościołem. Tymczasem bierzmowanie jest sakramentem dojrzałości chrześcijańskiej, a nie sakramentem pożegnania z Kościołem: “Zdobyłem ostatni świstek i teraz możecie mi podskoczyć”. “Tam, gdzie jest dobry ksiądz, tam mniejszy jest antyklerykalizm, sekularyzm czy ateizm”. Krytykowanie Kościoła, dyskusja na temat Kościoła wychodzą Kościołowi na dobre.

Chrzest

Św. Augustyn z Hippony. “O chrzcie”

W IV wieku jedności Kościoła poważnie zagroziła schizma donatystów, bezwzględnie potępiających tzw. traditores, czyli biskupów, którzy w czasie prześladowań wydali na spalenie święte księgi, i uznających, że znaleźli się oni poza Kościołem i utracili władzę udzielania sakramentów.

O chrzcie to jeden z najważniejszych traktatów teologicznych św. Augustyna, w którym polemizuje on z donatystami, uważając, że ważność chrztu nie zależy od dyspozycji szafarza czy intencji przyjmującego chrzest, a jedynie od tego, czy został udzielony w imię Trójcy Świętej, chociaż może pozostawać nieskuteczny;

Kościół zaś jest święty bez względu na to, że należą do niego grzesznicy. To stanowisko biskupa Hippony stanowi jego istotny wkład w rozwój myśli eklezjologicznej.

Maria Campatelli. “Chrzest. Dar na całe życie”

Chrzest – sakrament, który w Kościele katolickim przyjmujemy jako małe dzieci, będąc tego zupełnie nieświadomi. Może to właśnie z tego powodu nie zastanawiamy się nad tym, jak ogromne znaczenie ma on dla naszego życia duchowego, naszego życia z Bogiem.

Maria Campatelli w swojej książce „Chrzest. Każdego dnia u źródeł nowego życia” zmusza nas do zmiany takiej postawy i pokazuje, że to niezwykłe wydarzenie, którego byliśmy bohaterem u progu naszego życia, ma zasadnicze znaczenie dla jego jakości w przyszłości.

„Przede wszystkim polecam ją tym, którzy zwykle nie biorą do ręki książek o treści teologicznej, ponieważ uważają, że są nieprzydatne, pisane tylko dla wtajemniczonych, ale mimo to szukają czegoś, co pomoże im myśleć teologicznie” – zachęca w przedmowie Marko Ivan Rupnik.

Lektura „Chrztu” uświadamia nam również, że nie możemy mówić o jakiejś jednej, normatywnej praktyce wtajemniczenia chrześcijańskiego, według ściśle określonej kolejności elementów ceremonii – na przestrzeni lat poszczególne Kościoły apostolskie określały bowiem nieco odmienne praktyki liturgii chrzcielnej. Źródłem tych różnic były przede dwa sposoby pojmowania chrztu: chrzest jako ponowne narodzenie oraz chrzest jako uczestnictwo w śmierci Chrystusa, aby narodzić się do nowego życia. Warto poznać oba te punkty widzenia, pamiętając jednocześnie, że sakrament chrztu to moment wejścia do wspólnoty Kościoła, który wyciska na naszym losie piętno i nadaje mu duchowego wymiaru.

Rosemary Gallagher, John Trenchard CSsR. “Narodziny i chrzest twojego dziecka”

Książka przeznaczona dla młodych rodziców radujących się narodzinami dziecka w rodzinie, do wykorzystania w duszpasterstwie rodzin. W niezwykle prosty i krótki sposób wyjaśnia symbolikę obrzędów chrzcielnych, znaczenie sakramentu chrztu dziecka, a także wynikające z niego zobowiązania dla rodziców. Autor zwraca uwagę, że chrzest dziecka jest szansą na ożywienie wiary rodziców. Ponadto odpowiada na szereg często powtarzających się pytań dotyczących sakramentu chrztu. Może stanowić doskonały upominek dla rodziców proszących o chrzest dziecka w kancelarii parafialnej.

Ks. Sebastian Kępa. “Chrzest Święty. Sakrament nie tylko dzieciństwa”

Nam, katolikom XXI wieku, oswojonym z religijną obyczajowością, gdzie traktuje się chrzest święty niemal wyłącznie jako formalność, trudno zrozumieć wartość i znaczenie tego sakramentu. Tymczasem chrzest nie jest czczą formalnością w postaci papierkowej rejestracji w księgach parafialnych ani tylko malowniczym obrzędem, podczas którego można wykonać pamiątkowe fotografie czy nakręcić film wideo.

Sakrament chrztu świętego jest przede wszystkim zainicjowaniem żywej WIĘZI z Chrystusem. Zatem jego przyjęcie to nie koniec, ale dopiero POCZĄTEK życia wiary. Dar chrztu to jakby “kod genetyczny” chrześcijanina, który umożliwia dojrzałe życie wiary. Przede wszystkim jednak ogromna ODPOWIEDZIALNOŚĆ za budowanie wspólnoty z Bogiem i dawanie ŚWIADECTWA o Nim na co dzień. Od wypełnienia tej misji zależy ZBAWIENIE WIECZNE człowieka.

Sama metryka chrztu z parafii rzymskokatolickiej nie czyni nikogo automatycznie dojrzałym i gorliwym w wierze, ani tym bardziej nie daje przepustki do nieba…

Bierzmowanie

Abp. Bolesław Pylak. “Sakrament Bierzmowania”

Niniejsze opracowanie stanowi pomoc dla kandydatów przygotowujących się do przyjęcia sakramentu bierzmowania. Z jego treścią zapoznają się z korzyścią także ci wszyscy, którzy pomagają im w drodze ku pełni życia chrześcijańskiego.
Autor

W książce między innymi: – Jak dobrze i właściwie przygotować się do sakramentu bierzmowania
– Co powinieneś wiedzieć przed przyjęciem tego sakramentu
– Bierzmowanie w praktyce duszpasterskiej

Steven J. Givens. “Przed nami bierzmowanie”

Interesująca i bogato ilustrowana propozycja dla kandydatów do bierzmowania. Autor w zwięzły sposób wyjaśnia istotę bierzmowania, podkreśla jego znaczenie dla wiary każdego chrześcijanina oraz zachęca do podjęcia trudu odpowiedniego przygotowania się do tego sakramentu. Liczne świadectwa młodych ludzi oraz odpowiedzi na pytania młodzieży związane z bierzmowaniem sprawiają, że stanowi ona praktyczną pomoc do wykorzystania w duszpasterstwie.

Eucharystia

Renzo Allegri. “Krew Boga. Największe cuda eucharystyczne”.
Na temat Eucharystii napisano wiele książek, traktatów teologicznych. Ludzie starali się zrozumieć, ujać, ocenić Eucharystię. Dyskutowali, badali, wysuwali hipotezy, formuowali teorie, wymyślali słowa. Dla wielu tajemnica rzeczywistej obecności Chrystusa w Eucharystii nadal objawia swoje bogactwo i wielkość; dla innych stała się powodem do nienawiści.W czasie Eucharystii chrześcijanin powinien pochylić głowę i z miłością objać werbalne znaczenie, które Jezus nadał tej tajemnicy. Powiedział: “To jest moje ciało; to jest moja krew”. Oczywiście, racje się rozowiewają, kiedy staramy się zrozumieć, jak to możliwe, że Ciało i Krew Jezusa, tego Jezusa, który zmartwychwstał i wstąpił do nieba, są obecne w konsekrowanej hostii. Hostii obecnej we wszystkich tabernakulach świata. Obecnej rzeczywiście!

Renzo Allegri, dziennikarz i pisarz, z kronikarską dokładnością opisuje cuda eucharystyczne, które wydarzyły się w ciągu wieków. Przestudiowana przez niego dokumentacja pozwala na pokazanie, kim byli ich bohaterowie i na oddanie kontekstu historycznego, w jakim się wydarzyły. Cuda, które umacniają naszą wiarę w tę rzeczywistą obecność.

ks. Nicola Bux. “Jak chodzić na Mszę i nie stracić wiary”.
Czyżby uczestnictwo w Eucharystii miało dziś być tak niebezpieczne, że może grozić utratą wiary? Co skłania do stawiania tak odważnej tezy? Jak sugeruje autor niniejszej książki: „Chrześcijańska liturgia poddawana jest w naszej epoce wysublimowanej postaci gwałtu. Jej obrzędy i symbole poddawane są desakralizacji. Zastępowane są świeckimi gestami”.

Ks. Nicola Bux staje w obronie prawdziwego ducha liturgii, wskazując na istotny sens odnowy, krytykując z żarliwym uporem wszelkie niewłaściwe tendencje i praktyki, które przekreślają sacrum liturgii. Jednocześnie odpowiada na, wydawać by się mogło, podstawowe pytania: Kiedy została odprawiona pierwsza Msza Święta? Jak powinien wyglądać kościół? Czy współczesna muzyka i sztuka sakralna nie są przesiąknięte kiczem? Czy można Mszę Świętą odprawiać „po swojemu”? Co to jest puryfikaterz? Co symbolizują kolory szat liturgicznych? Wszystkie swoje rozważania autor popiera dokumentami Kościoła katolickiego, a w szczególności nauczaniem Benedykta XVI.

O. Jean-Denis Chalufour OSB. “Przewodnik po Mszy św.”
To zupełnie wyjątkowa książka o Mszy świętej. Autor, benedyktyński mnich z Opactwa Matki Bożej w Fontgombault, prowadzi nas drogami Eucharystii, sygnalizując wszystkie ważne momenty duchowości, doktryny, symboliki. Dzięki informacjom historycznym cały czas czujemy się wewnątrz długiej tradycji modlitwy, ucząc się brać udział we Mszy św. jakby z wszystkimi wcześniejszymi pokoleniami wierzących. W języku polskim nie było dotąd książki, która w sposób tak przystępny i pogłębiony pokazywałaby jedność liturgii na tle jej różnorodności: czytelnik poznaje zarówno starą tradycję rytu rzymskiego (tzw. formę nadzwyczajną), jak i jej odmiany (np. zwyczaj dominikański), ryty wschodnie z Liturgią św. Jana Chryzostoma oraz zwyczajną formę rytu rzymskiego. Ta książka to na pewno jeden niezbędników współczesnego katolika.

Przewodnik zawiera objaśnienie części stałych Mszy św. według Mszału wydanego w 1962 r. przez bł. Jana XXIII (stanowiącego nadzwyczajną formę rytu rzymskiego) z dodaniem komentowanych tekstów Mszału z 1969 r. (w formie zwyczajnej rytu rzymskiego), mszałów: lyońskiego i dominikańskiego oraz liturgii św. Jana Chryzostoma.

Scott Hahn. “Uczta Baranka. Eucharystia – niebo na ziemi”.
W Uczcie Baranka autor odkrywa przed czytelnikiem pewien sekret Kościoła, o którym współczesny świat zapomniał, mianowicie, że dla pierwszych chrześcijan kluczem do zrozumienia Eucharystii była księga Apokalipsy. Zawarte w niej przedziwne obrazy, mistyczne wizje nieba i proroctwa wieszczące koniec świata w doskonały sposób odzwierciedlają Ofiarę eucharystyczną i jej celebrację. Książka, napisana przystępnym, bardzo obrazowym i pięknym językiem, pomoże czytelnikowi spojrzeć na misterium Mszy Świętej nowymi oczami, modlić się sercem i uczestniczyć w liturgii z większym zaangażowaniem, zrozumieniem, entuzjazmem oraz wiarą.

Sergio Meloni, Instytut Świętego Klemensa. “Cuda eucharystyczne i chrześcijańskie korzenie Europy”.
Cuda eucharystyczne mają utwierdzić wiarę w rzeczywistą obecność ciała i krwi Jezusa Chrystusa w Najświętszym Sakramencie. Pan dokonuje tych nadzwyczajnych interwencji, aby dać łatwy i widoczny dla wszystkich znak, że w Eucharystii jest Jego prawdziwe Ciało i prawdziwa Krew.

Książka w sposób wyważony, oparty na zachowanych źródłach, relacjach świadków i nierzadko dokumentacji medycznej, opisuje liczne cuda eucharystyczne, pozwalając zarazem im samym przemówić. Przybliża ludzi, którzy karmili się Eucharystią nie tylko w sensie duchowym, ale i dosłownym, by wspomnieć choćby współczesnych nam Ojca Pio czy Martę Robin. Przejrzysty układ tomu uwzględnia podział na kraje, gdzie wydarzyły się cuda i zachowuje ich chronologię. Ponadto uwypukla rolę Matki Bożej jako świadka Chrystusa, odwołując się do objawień maryjnych. Prezentuje też galerię osób żywiących nabożeństwo do Najświętszego Sakramentu oraz zawiera zbiór wspaniałych hymnów św. Tomasza z Akwinu – piewcy Eucharystii. W tym bogato ilustrowanym opracowaniu znalazły swe odzwierciedlenie również rozmaite przejawy kultu eucharystycznego, m.in. ustanowienie święta Bożego Ciała.

Ks. Marek Starowieyski. “Ojcowie Kościoła Zachodniego o Eucharystii”
Książka zawiera wybór tekstów pisarzy wczesnochrześcijańskich, łacińskich (poł. III – VIII w.). Pisma Ojców Kościoła Zachodniego poruszają zagadnienia praktyczne, moralne, biblijne, szczególnie akcentując miłość braterską.

Spowiedź

Papież Franciszek. “Nie bój się spowiedzi!”

Celne wypowiedzi papieża Franciszka zachwycają cały świat. On naprawdę potrafi powiedzieć nam coś krótko i na temat, trafiając w samo sedno. W taki sposób przypomina ważne prawdy wiary. Dzięki tej książeczce – wydanej w nowoczesnym kształcie smartfona – poznamy papieskie myśli na temat spowiedzi świętej. Papież zachęci nas, abyśmy nie tracili ani jednego dnia i śmiało szli się spowiadać, ponieważ konfesjonał to nie sala tortur, ale miejsce, w którym Jezus przyjmuje nas z wielką miłością, gdzie otrzymujemy niezwykłe łaski. Książeczka będzie znakomitym upominkiem dla każdego: od nastolatka, do człowieka dojrzałego, ponieważ każdy z nas potrzebuje w swoim życiu duchowym ożywczych inspiracji.

o. Piotr Jordan Śliwiński, Dominika Kozłowska, Elżbieta Kot. “Grzechy w kratkę”.
Książka przynosi odpowiedzi na wiele pytań:

– kto wymyślił spowiedź? jakie były początki tego sakramentu, jak ewoluowała jego forma?
– dlaczego ludzie unikają spowiedzi?
– czym najczęściej grzeszą spowiednicy?
– czy klerycy w seminarium mają praktyczne ćwiczenia ze spowiadania?
– czym jest grzech? ile musi ważyć grzech, żeby był ciężki?
– jakie pokusy niesie ze sobą Internet? czy przez Internet można się spowiadać?
– czy zawsze można uniknąć wzięcia lub dania łapówki?
– czy dziś seks jest jeszcze grzechem?
– jak bardzo spowiednik może wnikać w problemy penitenta?
– kiedy warto się zdecydować na stałego spowiednika?
– kiedy wolno ujawnić tajemnicę spowiedzi?
– czym różni się spowiedź od psychoanalizy? czy spowiedź może prowadzić do nerwicy?
– jak zrobić dobry rachunek sumienia?
– czy żal za grzechy trzeba odczuwać?
– czy pokuta to to samo co zadośćuczynienie?

Aleksander Radecki. “Jak się spowiadać?”
To książka dla tych, dla których spowiedź jest niełatwym obowiązkiem, którzy zwlekają z pójściem do konfesjonału, bojąc się księdza, własnych grzechów, a także swojej niewiedzy o regułach spowiedzi.

Odpowiada na pytania, które zadajemy sobie najczęściej: Jak się spowiadać? Jak wybrać dobrego spowiednika? Czy warto się zdecydować na prowadzenie kierownika duchowego? Czy wystarczy jedna spowiedź w roku? I wiele innych.

Książka powstała na bazie doświadczenia zdobytego po obu stronach kratek oraz głęboka wdzięczność Panu Jezusowi za ustanowienie sakramentu nawrócenia.

Namaszczenie chorych

Françoise Stutzmann. “Jak zostać uzdrowionym?”

Książka o uzdrowieniu nie tylko dla gorliwych chrześcijan!

Książka niesie pomoc w cierpieniach psychicznych i towarzyszących im dolegliwościach ciała. Omawia najtrudniejsze sytuacje w życiu człowieka, jak cierpienie spowodowane chorobą, samotność, brak poczucia sensu, nieuleczone zranienia, niszczące uzależnienia, ciężkie patologie, depresja, strapienie, sytuacje kryzysowe.
Proponuje skuteczne drogi uzdrowienia: kierownictwo duchowe połączone z psychoterapią, modlitwę o uzdrowienie i wstawienniczą (osobistą i wspólnotową), uzdrawiającą moc sakramentów (Eucharystia, Sakrament Pojednania, Namaszczenie Chorych) oraz praktykę przebaczenia. Wskazuje szczególne miejsca, w których można doznać uzdrowienia, korzystając z charyzmatu osób pełniących posługę uzdrawiania. Przytacza świadectwa osób, które weszły na drogę uzdrowienia wewnętrznego. Omawia też porażki i rozczarowania, które mogą się pojawić na tej drodze.
Ponadto autorka wyjaśnia nieporozumienia wynikające z różnicy między tym, co psychiczne i tym, co duchowe. Udziela odpowiedzi na intrygujące pytania: Uzdrowienie psychologiczne czy uzdrowienie duchowe? Droga uzdrowienia wewnętrznego czy konsultacja lekarska? Czy droga ta zarezerwowana jest jedynie dla praktykujących chrześcijan? Czy otrzyma uzdrowienie ten, kto o to nie prosi? Jakie są rodzaje zranień? Czy wiara to pomoc medyczna? Charyzmatycy czy uzdrowiciele? Jakie sytuacje sprzyjają zniewoleniu? Czy istnieją nieuleczalne zranienia?

Kapłaństwo

Papież Jan Paweł II. “dar i tajemnica w pięćdziesiątą rocznicę moich święceń kapłańskich“.

Książka autobiograficzna napisana przez Jana Pawła II w 50. rocznicę święceń kapłańskich.

Anna Lis. “Kapłan i kobieta”

Życie konsekrowane budzi różnorakie emocje, a sprawa celibatu jak zwykle budzi szczególne zainteresowanie. Relacja kapłan – kobieta przybiera zaskakujące formy, od niedojrzałych reakcji, aż po przykłady świętych jak Franciszek i Klara.
Kościół bez kobiet i kapłanów! – To absurd! Maryja uczy i kobietę, i mężczyznę, co to znaczy być kobietą. Kobieta nosi w sobie dar i tajemnicę. A daru i tajemnicy swoją posługą dotyka kapłan.
Jaka zatem powinna być poprawna relacja kapłana z kobietą? Czy bezżeństwo kapłana jest separacją od świata kobiet, czy od konkretnej kobiety? Czy możliwa jest miłość między nimi? Co w sytuacji, kiedy pojawia się nienawiść?
Niniejsza publikacja jest próbą odpowiedzi na te i tym podobne pytania.

bp Kazimierz Romaniuk, o Augustyn Jankowski OSB. “Kapłaństwo w Piśmie Świętym Nowego Testamentu”.

Jakość urzędu kapłańskiego, celibat, święcenia kobiet – to tematy współczesnego zainteresowania stanem kapłańskim. Oczywiście jest to jedynie zainteresowanie typowo medialne, aby sięgnąć głębiej należało by przyjrzeć się genezie kapłaństwa w Piśmie Świętym i późniejszej nauce Kościoła. Taką próbę podjęli autorzy książki.
Biblijne ujęcie Kapłaństwa Nowego Przymierza jest zaledwie początkiem rozwiniętej później w ciągu wieków teologii tego sakramentu. Ale ten właśnie początek jest dziś szczególnie aktualny, gdyż na nim się głównie opiera nowe ujęcie kapłaństwa przez Sobór Watykański II – jako trójjedynego: Chrystusowego, wspólnego wszystkim wiernym i hierarchicznego, które jest służebnym, i to tak wobec Chrystusa, jak i wobec wiernych. Trzy części niniejszej książki kolejno o tym traktują.
Książka przeznaczona jest przede wszystkim dla przygotowujących się do przyjęcia święceń, oraz dla kapłanów, którzy chcą pogłębić swoją wiedzę o powołaniu. Przesłanie drugiej części książki kierowane jest również do ludzi świeckich, tych zwłaszcza, którzy stoją wobec konieczności dokonania wyboru drogi życia, a liczą się z wezwaniem Chrystusa. Autorzy sugerują, iż z nabytą wiedzą, być może – łatwiej im będzie „pójść za Nim”, jeśli wpierw poznają, kim jest i „gdzie mieszka”.

Bł. Michał Sopoćko. “To czyńcie na moją pamiątkę. O kapłaństwie i miłosierdziu Bożym”

Jakie są związki kapłaństwa z tajemnicą miłosierdzia Bożego? Czy posługa kapłańska ze swej natury nie jest przeniknięta duchem miłosierdzia? Co może wnieść w kapłaństwo orędzie miłosierdzia? Odpowiedzi na te i podobne pytania odnaleźć możemy w prezentowanym wyborze tekstów. Bł. Michał Sopoćko, jako kapłan i apostoł miłosierdzia Bożego, bardziej niż kto inny doświadczył w sobie wzajemnego przenikania tajemnicy miłosierdzia i kapłaństwa, co jest niezaprzeczalnym walorem jego przemyśleń.

O. Jacek Woroniecki OP. “Królewskie kapłaństwo. Studium o powołaniu i wychowaniu kapłana katolickiego”

“Praca zwraca się przede wszystkim do warstw wykształconych, które dotąd skąpiły [w Polsce] swych synów na służbę Bożą. /…/ Pragnęliśmy pokazać całe piękno powołania kapłańskiego. Ono to właśnie przez zupełne poświęcenie się Bogu moze z nich uczynić najdzielniejszych współpracowników moralnego i religijnego odrodzenia naszego narodu.”

Pierwsza książka z przygotowywanej serii książek o kapłaństwie w ROKU KAPŁAŃSKIM. Cenny prezent dla seminarzystów i księży, którym warto przybliżyć wierne, katolickie poglądy wielkiego dominikanina o. Jacka Woronieckiego. Tym bardziej, że nie ma mowy o ocaleniu Kościoła i Ojczyzny bez gruntownego powrotu stanu kapłańskiego w Polsce do źródeł wiary nie skażonej modernizmem, liberalizmem i kryzysem permanentnej rewolucji.

Małżeństwo

O. Józef Augustyn SJ. “Sakrament małżeństwa. Mały poradnik dla narzeczonych i młodych małżonków”

Chcesz, by twoje małżeństwo było długie i szczęśliwe? Kilku prostych rad, jak to osiągnąć, udziela znany i ceniony rekolekcjonista o. Józef Augustyn. Zwraca uwagę na podstawowe elementy dobrego i trwałego związku, którego budowanie zaczyna się już w narzeczeństwie. Duże znaczenie w małżeństwie ma też pielęgnowanie przyjaźni i wspólnoty duchowej małżonków, a także świadome rodzicielstwo. Podejmij wyzwanie, jakim jest praca nad swoim związkiem!

Św. Jan Paweł II. “Przed sklepem jubilera. Medytacja o sakramencie małżeństwa przechodząca chwilami w dramat”

Najbardziej znana sztuka Karola Wojtyły, dramat poetycki w trzech częściach będący swoistą będący swoistą medytacją nad sakramentem małżeństwa. Jest to historia trzech par, które spotkają się przed sklepem jubilera, a podczas przymierzania obrączek dokonują rozrachunku własnego życia. Młodzi pytają o przyszłość, starsi o przeszłość, zastanawiają się patrząc na obrączki, co zostało z dawnego uczucia. Historie te służą do pokazania, że miłość małżeńska ślubowana w obliczu Boga jest odbiciem Jego miłości do nas.

Ks. Jerzy Lech Kontkowski SJ. “Modlitewnik. Pamiątka sakramentu małżeństwa”

Pięknie wydany edytorsko Modlitewnik, pomyślany jest jako “pamiątka” sakramentu małżeństwa. Opracowanie graficzne dobrane tematycznie do tego ważnego wydarzenia i przygotowane pierwsze strony na wpisy okolicznościowe tworzą w sposób zamierzony taki klimat.
Modlitewnik – Pamiątka sakramentu małżeństwa, to przede wszystkim duchowy przyjaciel tej przygody życia. Przyjaciel mądry – zapraszający do przeżywania naszej codzienności, tej “wielkiej” i tej “niepozornej”, z Tym, który jest Źródłem Miłości – również małżeńskiej (Księga modlitw). Przyjaciel wierny – dyskretnie towarzyszący w spotkaniach z Jezusem w sakramentach (Sakramenty) oraz momentach modlitwy wspólnotowej i indywidualnej (Nabożeństwa). Przyjaciel kompetentny – proponujący zarówno modlitwy uświęcone tradycją, jak i zrodzone w sercu dzisiejszego człowieka. Przyjaciel rozśpiewany – w każdym czasie liturgicznym (Pieśni). Jednym słowem wartościowy nie tylko “prezent” dla państwa młodych.

Nowe wydanie zostało wzbogacone o Litanię do bł. Jana Pawła II i do bł. ks. Jerzego Popiełuszki oraz aktualną wersję lItanii do patronów narodu polskiego. Uaktualnione zostały również teksty związane z obrzędem sakramentów w oparciu o odnowione rytuały liturgiczne (np. obrzęd święceń prezbiteratu).

Kard. Gerhard Ludwig Müller, Carlos Granados. “Nadzieja rodziny. Rozmowa z kard. Gerhardem Ludwigiem Müllerem”

„Nadzieja rodziny” – ten tytuł dopuszcza różne interpretacje: nadzieja dla rodziny, nadzieja, której źródłem jest rodzina, czy też nadzieja, którą jest sama rodzina.

Nadzieja to spojrzenie w przyszłość będącą konsekwencją podejmowanych w teraźniejszości decyzji. Jest zatem wyzwaniem, tak jak wyzwaniem jest chrześcijaństwo oparte na swoich zasadach, ale przede wszystkim na nadziei spotkania Boga twarzą w twarz.

Christopher West. “Dobra nowina o seksie i małżeństwie. Odpowiedzi na szczere pytania dotyczące nauki Kościoła”

Autor, w formie często kontrowersyjnych pytań i szczerych odpowiedzi, przedstawia argumenty przemawiające za słusznością nauki Kościoła, dotyczącej ludzkiej płciowości i małżeństwa. Wskazując na tak konsekwentnie głoszoną przez Jana Pawała II szczególną godność kobiety i mężczyzny, przekonuje, że tylko mądre i odpowiedzialne pielęgnowanie daru miłości może zaspokoić ludzką tęsknotę za jednością i szczęściem.

Praktyczny wartościowy poradnik dla ludzi wolnego stanu, narzeczonych, małżonków i wszystkich, którzy poszukują szczęścia w miłości, a także tych, którzy już je znaleźli, aby ich szczęście stawało się coraz pełniejsze. Nowe, poprawione i uzupełnione wydanie bardzo poczytnej książki.

Christopher West jest współpracownikiem arcybiskupa Denver Charlesa J. Chaput jako doradca i wykładowca do spraw seksulaności ludzkiej, małżeństwa i życia rodzinnego. Dzięki swym licznym artykułom, wystąpieniom publicznym i kasetom na temat “teologii małżeństwa” Jana Pawła II jest uznanym międzynarodowym autorytetem w tej dziedzinie.

Christopher West. “Eros i agape. Miłość, która daje szczęście”

Dlaczego miłość kobiety i mężczyzny jest tak pociągająca i zwodnicza, trudna i warta trudu, bolesna i ekstatyczna, okropna i piękna? Dlaczego nasz świat jest przesycony seksem, a wciąż głodny miłości? Czy w miłości erosa należy tłumić? Autor szuka odpowiedzi w encyklice Benedykta XVI Deus caritas est.

W naszych czasach „erotyczny” i „pornograficzny” znaczy niemal to samo. W rezultacie wielu jest przekonanych, że erosa zawsze należy tłumić, a szukać jedynie miłości bardziej „duchowej”. Benedykt XVI zdecydowanie sprzeciwia się tej opinii. Proponuje oczyścić erosa z wypaczeń i przywrócić mu ścisły związek z agape. Dwa tysiące lat temu chrześcijaństwo wywołało „rewolucję miłosną” – nie przez odrzucenie erosa, ale przez oczyszczenie erosa i przepojenie go agape.

Książka w dostępny dla każdego sposób przybliża encyklikę Benedykta XVI Deus caritas est, która czerpie wiele z teologii ciała Jana Pawła II.
Autor podkreśla także, że od uporządkowania miłości kobiety i mężczyzny zaczyna się sprawiedliwy porządek społeczny. Miłość kobiety i mężczyzny jest bowiem fundamentem ludzkiego życia i kamieniem węgielnym cywilizacji. Nie można oddzielać nauczania dotyczącego etyki seksualnej oraz sprawiedliwości społecznej.

Artykuły i inne źródła

ZNAJDŹ PARAFIĘ, KTÓRA BĘDZIE TWOIM DOMEM

Potrzebujesz pomocy w znalezieniu parafii i Mszy świętej? Portal kiedymsza.pl pomoże Ci!

Znajdź Mszę św